Przy okazji letniej wizyty u rodziców w Jaworznie wybraliśmy się na krótką wycieczkę na leżący nieopodal zalew Sosina. Poniżej kilka prawie żeglarskich reminiscencji.
Po ubiegłorocznym niezbyt udanym lokalu sylwestrowym zdecydowałem teraz znaleźć pewniaka. Recepta? Szukać wcześniej i nie patrzeć się tylko na kasę ;). No i coś tam znalazłem – pojechaliśmy do Słowackich Tatr do hotelu „Rysy” w Tatrzańskiej Szczyrbie. Bardzo zacny obiekt, choć towarzystwo (szczególnie na imprezę sylwestrową) takie sobie – głównie goście zza naszej zachodniej granicy w wieku emerytalnym i paru ze wschodu, ale nie wyprzedzajmy wydarzeń.
Jednym z czynników, które miały wpływ na decyzję był fakt własnego „przyhotelowego” stoku – właściwie trochę dłuższej oślej łączki, ale za to bez tłumów i od rana do wieczora dostępnej. No i te widoki…
Przyjazd w przeddzień Sylwestra nastąpił wieczorem, więc czas spędzony stacjonarnie. Za to już od rana ostatniego dnia roku przecieraliśmy szlaki na naszej górce. Nie obyło się bez przygód w postaci awantury przy wyciągu obywatela byłego ZSRR i naszego rodaka (pamiętne „Ubiju czorta) Później wspomniana wcześniej impreza sylwestrowa pod znakiem „tatrzańskich czajów” i przebojów rodem z bawarskiej wsi (dopiero po północy polska opcja młodzieżowa się ujawniła i nawet DJ trochę się dostosował).
O Nowym Roku za bardzo nie ma co pisać… Po pierwsze trzeba było odespać, po drugie odchorować ;).
Nowy dzień w Nowym Roku i nowe siły. Dziś też narty, ale w Szczyrbskim Plesie. Autkiem na parking zbiorczy, a później skibusem. Trasa spod Soliska zapewniała przyjemną i długą jazdę i piękne widoki. A po szusowaniu spacer pod skocznie, później powrót do hotelu i ponowne szusowanie do 21-szej w świetle lamp.
Ale z nas wtedy maniaki nart były. 3-go stycznia znów na stok. Tym razem zmieniliśmy trochę porę roku jadąc na drugą stronę kotliny w Kozie Grzbiety do Snowparku Lučivná. I tu znów mały incydent – kolizja Mychy z pewną ofiarą wypinającą się przed końcem wyciągu – i jego następstwo w postaci baaardzo dorodnego siniaka na nodze. A wieczorem dla odmiany bilard w hotelu.
Już praktycznie ostatni dzień naszego pobytu w górach, a my tylko narty? O nie! Trzeba to zmienić. Wyjeżdżamy rano zębatką do Štrbskiego Plesa, przesiadka na „elektriczkę” do Starego Smokovca i dalej „elektriczką” do Tatrzańskiej Łomnicy… I wszystko byłoby miło gdyby nie to, że na ostatnim etapie nam środek transportu uciekł (bo zły rozkład sprawdziłem). A mamy czekać godzinę na następny kurs to przejdziemy lepiej w tym czasie te 7 km piechotą. I poszliśmy. W Tatrzańskiej Łomnicy wyjechaliśmy sobie kolejką na Skalnaté pleso (Łomnicki Staw) i po krótkim tam spacerze powrót do Łomnicy i już bez przygód pociągami z powrotem do naszej bazy.
Pora z Tatrami się rozstać. Wyjeżdżamy. Nart nam chyba mało było, to sobie jeszcze po sąsiedzku Lučivnej skorzystaliśmy z krótkoterminowego karnetu w centrum narciarskim Lopušná dolina. A już naprawdę wracając przystanęliśmy jeszcze przy zamku w Kieżmarku, przy naszej ulubionej panoramie na Belianske Tatry w Ždiarze i w Zakopanym (przejeżdżając po drodze przez Murzasichle).
Jesień mija. Poza podwieczorną Wisłą (z której osobnego postu nie robię, bo nie bardzo jest z czego) kolejnym nieznacznym wyjazdem jest Chrzanów i pierwsze przymiarki do ślubnego kobierca – targi ślubne. A przy okazji sobie ryneczek obeszliśmy i jedną fotkę cyknęliśmy.
⇐ Deszczowe ZOO w Chorzowie 2006
⇒ Sylwester w Słowackich Tatrach 2006
Początek października. Dzień nie zapowiada się najgorzej – wyskoczymy sobie z moimi przyszłymi teściami do Chorzowa do ZOO. Niestety pogoda spłatała nam niemiłego figla i się zdecydowanie pogorszyła. A ZOO chorzowskie? W tamtym czasie dosyć biedne i przygnębiające.
Drugiego ranka pobytu podjechaliśmy pod kolejkę linową na Krywań (de facto na Snilovské sedlo). Z przyczyn dziś mi już nie znanych zrezygnowaliśmy z wyjazdu na górę (czy też nie było możliwości technicznych), ograniczyliśmy się jedynie do spaceru do symbolicznego cmentarza ofiar gór leżącego nieopodal.
A skoro pierwsza opcja nie wyszła wróciliśmy do Sztefanowej i zorganizowaliśmy sobie czas inaczej:
Wyruszyliśmy na zdobycie Grúnia, a właściwie schroniska poniżej – „Chaty na Grúni”. Zalesiony szlak z Sztefanowej prowadzący leśną drogą gruntową doprowadził nas na wysokość 973 m n.p.m. gdzie na rozległej łące najwyżej we Wratnej położone schronisko się znajduje. Piękne panoramy okolicznych gór stanowią niezłą pożywkę dla łowcy widoków. Galeria najlepszym tego przykładem (jedno ze zdjęć w górnej galerii również). Chwilę tam spędziliśmy i dalej trzymając się niebieskiego szlaku zaczęliśmy schodzić w dolinę – w stronę Starego Dvoru. Raczej chcieliśmy się szlaku trzymać, jednakże jego szczątkowy i zaniedbany stan zmusił nas do schodzenia niedaleką nartostradą. A ze Starego Dvoru do Sztefanowej asfaltem niestety…
Jesienny pobyt w górach dobiega końca. Wymeldowaliśmy się z naszej kwatery i ruszamy w drogę powrotną. Najpierw postój w Tiesňavach – głębokim wąwozie na rzeczce Varince pięknie otoczonym skałami, później w Terchowej – niebrzydkiej miejscowości u wylotu Tiesňav, gdzie warto m.in. obejrzeć drewnianą ruchomą szopkę w miejscowym kościele.
W Terchowej zamiast w lewo – w stronę domu – odbiliśmy w prawo. Objeżdżając Masyw Krywania dojechaliśmy do Oravskiego Podzamku pod spektakularny zamek Orawski. Cena za zwiedzanie była wówczas dla nas równie spektakularna, więc pocałowaliśmy przysłowiową klamkę i ponownie skierowaliśmy się w stronę Fatry. Dolina Wagu doprowadziła nas do Streczna, do podnóża zamku (a raczej jego ruin) o tej samej nazwie. Ten zamek już sobie zwiedziliśmy, później parówkę z rohlikiem na parkingu podzamkowym zjedliśmy i do domku…
W piękne jesienne dni roku 2006 zabrałem moją narzeczoną do (moim zdaniem) jednej z najciekawszych destynacji (takie modne słowo) w niedalekiej odległości od mojej cieszyńskiej bazy – Vrátnej Doliny w Małej Fatrze. Rezerwacji miejsca na nasz pobyt dokonałem w Chacie vo Vyhnanej w Štefanovej. Štefanová to urocza wioseczka w sercu doliny, zaś Chata vo Vyhnanej to nie najgorszy, choć trochę ponury obiekt na jej uboczu (widok z okna na stromy, zalesiony stok i odnawiająca szkolną traumę „szara zupa” na obiad).
Do celu podróży dotarliśmy pod wieczór. Zasiedlamy pokój, a od jutra w góry.
Na pierwszą wyprawę wybraliśmy zdobycie Horných Dier, Przełęczy Medzirozsutce i górującego nad Štefanovą Veľkiego Rozsutca.
Po przejściu na wskroś Sztefanowej i wdrapaniu się na polanę Podžiar otworzył się przed nami odcinek, będący częścią tego co najlepsze we Vrátnej – wąwóz Horné Diery – najeżony drabinkami, pomostami i łańcuchami nad spienionym tokiem Hlbokiego Potoku.
Niebieskim szlakiem przez polanę Pod Tanecznicą wspięliśmy się na Przełęcz Medzirozsutce
skąd czerwonym szlakiem od północnej strony zdobywaliśmy ten najbardziej spektakularny (choć bynajmniej nie najwyższy) szczyt Małej Fatry. Jakby nam mało było drabinek w Dierach, to przed szczytem znalazło się jeszcze kilka łańcuchów.
Po zdobyciu trochę ludnego szczytu łańcuchów (i to jeszcze bardziej spektakularnych) również nie zabrakło. Co prawda stromy odcinek szybko ustąpił łagodnemu (na tyle na ile – w końcu to prawie 500 m przewyższenia) zejściu do przełęczy Medziholie (gdzie kiedyś stało schronisko), a dalej już zielony szlak spokojnie nas doprowadził do naszej bazy. Jeszcze tylko piwo i deser lodowy „U Anety” (tak sobie ochrzciliśmy naszą ulubioną knajpkę) i zmęczeni ale szczęścili do hotelu na noc.
Druga połowa sierpnia i prawie tradycyjnie wizyta pod Babią Górą u ciotki w Kiczorach. Turystycznie niewiele spędziliśmy czasu, ale po polach Kiczorów też się poszwendać można.
Z 10 dni spędzonych w Jastarni kilka jednak spędziliśmy poza nią ;). Na przykład 30.07. wyruszyliśmy samochodem do Gdańska. Nie wiem, czy specjalnie, czy przypadkiem ale trafiliśmy na Sail Gdańsk – jeden z etapów Międzynarodowego Zlotu Żeglarskiego Baltic Sail. A prócz tego pospacerowaliśmy sobie po Starówce.
Drugiego sierpnia wypożyczyliśmy rowery i skorzystaliśmy z dobrodziejstw ścieżek rowerowych Półwyspu Helskiego. A mianowicie pościgaliśmy się z deszczem na trasie Jastarnia-Kuźnica-Chałupy-Władysławowo-Góra Libek (i brodzenie w piachu).
A dzień później wypłynęliśmy „tramwajem wodnym” do Gdyni, chwilę tam się poszwendaliśmy i takim samym środkiem transportu dostaliśmy się na koniec Półwyspu – do Helu. Tam znowu trochę podreptaliśmy i pociągiem (wstyd się przyznać – na gapę) powróciliśmy do Jastarni.
I wczasy pora skończyć. Do zobaczenia Jastarnio za rok…
⇑ W Jastarni i najbliższych okolicach
⇐ Żagle na Mazurach z Lechem 2006
⇒ I znów Kiczory 2006
Pod koniec lipca rodzice W. zaprosili nas na wspólne wakacje. Oczywiście do ich (i trochę naszej) ukochanej Jastarni. A że na topie w tym okresie była Dorja, to tam spędziliśmy te letnie dni…
Jak Jastarnia to oczywiście plażowanie (w lepszej lub gorszej pogodzie),
spacery bliższe,
i trochę dalsze – na przykład do Kuźnicy i oczywiście do Juraty.
Ale nie tylko w najbliższej okolicy czas spędzaliśmy. Ale o tym już dalej…
⇓ Wycieczki z Jastarni
⇐ Żagle na Mazurach z Lechem 2006
⇒ I znów Kiczory 2006
Po dość drogiej nocy w Wikingu wypłynęliśmy na Święcajty. Jako że pogoda była podobna do tej z dni poprzednich – żar z nieba i niewiele wiatru – nie płynęliśmy za daleko. Jedynie opłynęliśmy Kalski Róg i zawinęliśmy do znanej nam z poprzedniego roku zatoczki. Pora wczesna, więc dzień spędziliśmy na plażowaniu, obiedzie w Niebieskiej Tawernie i spacerach.
Wypoczęci po wolnym dniu byliśmy gotowi na dalsze zmagania się z brakiem wiatru. Jakoś przedostaliśmy się na Mamry, a następnie na wskroś na zachód do Mamerek. Tu zwiedziliśmy bunkry i spłynęliśmy do Węgorzewa, gdzie nam przyjemnie wieczór zleciał.
Rano miasto i wypływamy w drogę powrotną. Czas nas trochę goni, więc czasami wspomagamy niedostatki wiatru silnikiem. Ale i tak na wieczór udaje nam się zaledwie doczłapać do Vegi w Harszu
Pozostał nam ostatni dzień. Płyniemy prostą drogą na południe. Do Giżycka dotarliśmy późnym popołudniem. Czekając na zielone światło przy obrotowym moście na Kanale Giżyckim jeszcze na chwilkę wyskoczyliśmy na miasto. Po pokonaniu kanału stanęliśmy na ostatnią mazurską noc w giżyckiej Ekomarinie.
Dzień zdania łajby. Łezka się w oku kręci, ale laba się skończyła. Pora wracać. W odróżnieniu od roku poprzedniego droga na południe prowadziła prosto bez dodatkowych przystanków i atrakcji.
